Προκλήσεις της εποχής

Οι όμορφες στολές, τα κουστουμάκια και τα φουλάρια, δεν κρύβουν τις άθλιες εργασιακές συνθήκες που επικρατούν σε ένα χώρο που η διοίκηση της φιλοδοξεί να την εμφανίζει ως η πύλη της Ευρώπης στην Νοτιανατολική πλευρά της.

Δεν θα μπορούσε βέβαια ο χώρος του αεροδρομίου να μείνει ανεπηρέαστος από τα τεκταινόμενα στην  ΕΕ στη χώρα μας και τις συνέπειες της επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι από τις πολιτικές της κυβέρνησης, του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τεράστιες αλλαγές έχουν προωθηθεί, εδώ και δεκαετίες, με μεθοδικότητα και επιμονή, που οδήγησαν στην αλλαγή του μοντέλου οργάνωσης των αεροπορικών εταιρειών, από την καθετοποιημένη μορφή ανάπτυξης, στην ευέλικτη, με την μεταφορά μεγάλου μέρους των δραστηριοτήτων τους σε άλλες επιχειρήσεις με αποτέλεσμα και την δραματική συρρίκνωση του προσωπικού τους.

Όχημα για την επίτευξη των στόχων τους αποτέλεσε η περιβόητη πολιτική της απελευθέρωσης των αερομεταφορών. Πολιτική που επιβλήθηκε από τις μεγάλες εταιρείες και στο όνομα του ανταγωνισμού, σκοπό είχε, μέσα από την διάλυση, συρρίκνωση, εξαγορά των μικρότερων εταιρειών, να οδηγηθούμε στην ουσιαστική μονοπώληση της παγκόσμιας αεροπορικής αγοράς. Ιδιωτικοποίηση ό,τι δημόσιου υπάρχει και ανάληψη δραστηριοτήτων από εταιρείες-εργολάβους. Έτσι βλέπουμε «ο ελεύθερος ανταγω νισμός» να δημιουργεί ιδιωτικές αεροπορικές εταιρείας με ημερομηνία λήξης, που μοναδικό στόχο είχαν να εκμεταλλευτούν την ανυπαρξία εργασιακών ρυθμίσεων για τους εργαζόμενούς τους, την φοροδιαφυγή και την εισφοροαποφυγή, την εμφάνιση των εταιρειών επίγειας εξυπηρέτησης που μετέφεραν το κόστος του ανταγωνισμού στις πλάτες των εργαζόμενων-αν η ΥΠΑ έκανε σωστά την δουλειά της και έλεγχε κατά πόσο οι εταιρείες  πληρούν τις προϋποθέσεις εκτέλεσης του έργου, θα είχαν κλείσει ορισμένες-,την εμφάνιση των εταιρειών security με τις απίθανες μεθοδεύσεις για την εκμετάλλευση των εργαζομένων τους και φυσικά όλες αυτές οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο αεροδρόμιο με τους χιλιάδες εμφανείς και αφανείς εργαζόμενους. Ένα αποκρουστικό τοπίο βάρβαρης εκμετάλλευσης. Την δημιουργία αυτού του τοπίου υποβοήθησαν και υποβοηθούν ορισμένοι παράγοντες:

-Με την ιδιωτικοποίηση της ΟΑ, κατέρρευσε και το τελευταίο οχυρό αντίστασης που υπήρχε εν δυνάμει στον χώρο για την αντιμετώπιση τις επίθεσης στια εργασιακά δικαιώματα. Δεν είναι τυχαίο ότι προϋπόθεση για την ιδιωτικοποίηση ήταν η ουσιαστική απόλυση των εργαζομένων της και η παράδοσή της « καθαρή» στον νέο της ιδιοκτήτη. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα. Μια εταιρεία που θα μπορούσε να παίξει καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη της χώρας, ξεπουλιέται αντί πινακίου φακής, μόνο και μόνο γιατί έπρεπε να εξυπηρετηθεί το νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα για συρρίκνωση του κράτους. Η μομφή του κρατικού μονοπωλίου που της αποδίδονταν δεν ισχύει όταν πρόκειται για ιδιωτικά μονοπώλια.

-Η ανυπαρξία στρατηγικής ενόρασης του συνδικαλιστικού κινήματος του χώρου-ανεξάρτητα χώρου- για να μελετήσει τις επερχόμενες εξελίξεις και να διαμορφώσει την τακτική  για την αντιμετώπιση τους. Εγκλωβισμένες οι ηγεσίες του σε μια λογική, από την μια εξυπηρέτησης του κομματικού τους φορέα και της κυβερνητικής πολιτικής και από την άλλη τη καλλιέργεια ενός ελιτισμού που συντηρηκοποιούσε τους εργαζόμενους και τους απέκοβε από τον κορμό των υπόλοιπων εργαζόμενων, άφησαν απροετοίμαστη την μεγάλη μάζα απέναντι στην επερχόμενη επίθεση. Η πυροσβεστική αντιμετώπιση των προβλημάτων και η συντήρηση της πολυδιάσπασης του συνδικαλιστικού κινήματος του χώρου, για την εξυπηρέτηση και ιδιοτελών συμφερόντων, ήταν μερικά από τα δείγματα πολιτικής των ηγεσιών του.

-Η σταδιακή και μεθοδευμένη προσπάθεια των κυβερνήσεων για την δημιουργία ενός οπλοστασίου στα χέρια των εργοδοτών που θα αφαιρούσαν οποιαδήποτε δυνατότητα αντίστασης και αντίδρασης εκ μέρους των εργαζομένων. Το άλλοθι της κρίσης, τα μνημόνια, η ΕΕ, το ΔΝΤ ήταν το επικοινωνιακό χαρτί της κυβέρνησης και όσων στηρίζουν τα μνημόνια, για να επιτεθούν με σφοδρότητα απέναντι σε κάθε δικαίωμα έχει απομείνει στους εργαζόμενους.

Και όμως η ελπίδα υπάρχει. Οι σχεδιασμοί δεν βγαίνουν πάντα όπως τους κάνουμε. Αργά αλλά σταθερά καλλιεργείται μια έντονη πολιτικοποίηση της σκέψης των εργαζόμενων. Βλέπουν πιο καθαρά τώρα την ταξική φύση της κυβερνητικής πολιτικής. Ποιους εξυπηρετεί και ποιους θίγει. Μπορεί  μέχρι τώρα οι αντιδράσεις να μην είχαν την ανάλογη ένταση με αυτή των κυβερνητικών μέτρων, αλλά το καζάνι «βράζει». Διάφορα κινήματα αντίστασης στα μνημονιακά μέτρα γεννιόνται. Εργασιακοί κλάδοι αντιστέκονται με πείσμα και αποφασιστικότητα. Δείγματα νέας μορφής αλληλεγγύης και συμπαράστασης εμφανίζονται με αποτελέσματα, όπως ακύρωση απολύσεων, επαναπρόσληψη απολυμένων, ακύρωση της ειδικής επιχειρησιακής σύμβασης της ΝΕΟΓΑΛ κ.λ.π.

Παρά το γεγονός ότι ο χώρος μας έχει γίνει ένα εργαστήριο επεξεργασίας και επιβολής των πλέον αντιδραστικών και αυταρχικών μορφών εργασιακών σχέσεων, δεν λείπουν οι δυνάμεις αντίστασης σε αυτές τις επιλογές. Δυνάμεις που δεν υποκύπτουν, δραστηριοποιούνται σε μεγάλους χώρους και συνδικαλιστικά όργανα, διαμορφώνουν μια εναλλακτική στρατηγική και πρακτική του συνδικαλιστικού κινήματος, παίρνουν πρωτοβουλίες και κάνουν παρεμβάσεις με αποτελέσματα. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν και στη δράση του ΣΥΝΔΙΚΑΤΟΥ αλλά και άλλων σωματείων με συνεπή στάση απέναντι στα προβλήματα.

Η αντιμετώπιση της κρίσης και η ανατροπή του μνημονίου και της πολιτικής του, διαμορφώνει νέους όρους και προϋποθέσεις αναζωογόνησης του συνδικαλιστικού κινήματος. Τίποτα δεν μπορεί να μείνει όπως είναι σήμερα. Υπάρχουν όμως ορισμένες σταθερές πάνω στις οποίες χρειάζεται να βαδίσει για να ανακάμψει.

-Να κατανοήσει, σαν θέση και σαν πράξη, την ταξική φύση των εφαρμοζόμενων πολιτικών και το στόχο που υπηρετούν. Αν δεν γίνει κατανοητό ότι αυτές δεν είναι ευκαιριακές πολιτικές αλλά στοχεύουν στην συνολική αναδιάρθρωση του κεφαλαίου προκειμένου να αυξήσει την εκμετάλλευση και την κερδοφορία του, με όπλο την αφαίρεση κάθε κοινωνικής και εργασιακής κατάκτησης  τότε,  θα δημιουργούμε αυταπάτες ότι μπορούμε με συναινετικές η και με συμβιβαστικές πρακτικές να εξασφαλίσουμε τα συμφέροντα των εργαζόμενων, πράγμα που θα τους οδηγήσει στη πλήρη υποταγή.

-Ο χώρος δεν μπορεί να παραμένει στην «γυάλα» του πιστεύοντας ότι αποκομμένος από το γενικότερο συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά και από τις διεργασίες που συντελούνται στην κοινωνία, θα παραμείνει ανέπαφος από τις επιπτώσεις  των γενικότερων αντεργατικών επιλογών. Πρέπει να  γίνει καθαρό και αντιληπτό από τους εργαζόμενους ότι όσο η προσπάθεια που κάνει στον κάθε εργασιακό χώρο ξεχωριστά, για την κατοχύρωση και επέκταση των δικαιωμάτων του δεν δένεται αλλά και δεν συμβάλλει για να δεθεί με τους αγώνες των εργαζόμενων συνολικά, τότε, μακροπρόθεσμα θα χάσει τις όποιες πρόσκαιρες επιτυχίες και κατακτήσεις.

-Το συνδικαλιστικό κίνημα, με την παρέμβαση των εργαζόμενων, πρέπει να απαλλαγεί από τα βαρίδια που το κρατούν καθηλωμένο. Τα βαρίδια αυτά, είτε είναι ο συντεχνιασμός, είτε η πολυδιάσπαση, είτε ο εργοδοτικός συνδικαλισμός, η θα ξεπερασθούν από την κινητικότητα και την αγωνιστικότητα των εργαζόμενων είτε θα γίνουν η ταφόπετρα του κλάδου. Και επειδή κανείς εργαζόμενος δεν θα ήθελε το δεύτερο, τότε πέφτει στις πλάτες αυτών που κατανοούν την αναγκαιότητα ανάκαμψης και αναζωογόνησης του συνδικαλιστικού κινήματος, να σταθούν στο ύψος τους.